Daar zaten we(*) dan, aan de cappuccino op onze vaste plek, een overdekt terras in Zoetermeer. We hadden net een Surabayaparty achter de rug en geëvalueerd met onze dierbare vrijwilligers. Het was weer een schitterende Party met heel veel blijde Surabayanen, een publiek dat deze Party’s bijzonder weet te waarderen. Bij het afscheid nemen hoorde je de opmerkingen: “dank je wel lui”, “blijf dit doen voor ons hé”, “als jullie dit niet meer organiseren, hoe dan?”, “er is niemand meer die dat doet”, “tot volgend jaar en blijf gezond”.

Wij constateerden met elkaar dat, in de loop der jaren, het aantal bezoekende Surabayanen is afgenomen. Er komt nog wel voldoende publiek maar toch merk je, dat het elk jaar steeds minder wordt. Ja wat wil je zeiden we tegen elkaar: de leeftijd neemt toe en men kan niet meer rijden, men is ook minder mobiel en er zijn ook Surabayanen van ons heen gegaan. Bovendien is er geen opvolging van onze kinderen die in Nederland geboren zijn. Die hebben hele andere interesses, (nog) geen binding met het “Indische zijn” en zijn zeker nog niet dol op reünies dan wel Surabayaparty’s  e.d.
De vraag was dan: “Hoe betrek je hun erbij?”. Hoe zorgen we ervoor dat de jongelui met “Indische roots” betrokken raken. Met een ander opzet van de feestavond?, andere muziek?, andere entertainment?
De vragen bleven onbeantwoord en wij waren ervan overtuigd dat iedere “Indische” jongere zijn weg wel zou weten te vinden. Een weg die wij niet vooraf kunnen bepalen.

Terugkomend op de Surabayaparty’s concludeerden we dat ook deze party over een tiental jaren zal verdwijnen doordat er, gezien de leeftijd, nauwelijks nog publiek over zou zijn.
Al verder babbelend zeiden we dat ook de Surabayaparty op de één of andere manier een onderdeel is van de Indische cultuur.
Niet zozeer de Party zelf maar de invulling van die avond zoals, het dansen (jiven), eten, ngobrollen en de Indische “Surabayaanse” taal die men bezigt.
“Lho, hoe dan als de Surabayaparty verdwijnt dan verdwijnt er ook een stuk Indische cultuur”.
Dat zou niet mogen gebeuren zeiden we in ons enthousiasme.
Al filosoferend kwamen we op het idee om een jaarlijks feest te organiseren die blijvend zou zijn voor vele generaties na ons. Ja hoor de Nationale Indische dag (**) was geboren. Een dag vergelijkbaar met bijvoorbeeld Moederdag, Vaderdag en andere jaarlijks terugkerende dagen die we kennen.

Het logo werd ter plekke (na een tweede kopje cappuccino en een croissantje) ontworpen. Wij vonden het ook gepast dat de Nationale Indische dag zou moeten plaatsvinden na de Nationale Indiëherdenking op 15 augustus. De laatste zondag in augustus werd dan ook unaniem als de Nationale Indische dag gekozen
De Nationale Indische dag een dag voor allen met enige link of roots uit voormalig Nederlands Indië maar ook voor allen die iets met Indisch te maken hebben. In principe voor allen die Indisch een warm hart toedraagt.
Inmiddels is één van ons reeds “vertrokken” en daarom hopen wij van harte dat de jongere generatie het stokje zal overnemen en op hun eigen manier een invulling zal geven aan de viering van de Nationale IndischeDag, elk jaar de laatste zondag in augustus.
(*) Wij zijn: Ed (†), Inge, Nora & Frank
(**)T.a.v. de spelling hebben we gekozen voor Nationale IndischeDag i.p.v. twee woorden Indische dag omdat het dan toch iets aparts weergeeft.